Okiem Samozwańczego Autorytetu - Honor Samuraja

18 grudnia 1974 roku, na wyspie Morotai, żołnierze Indonezyjskich Sił Zbrojnych aresztowali Teruo Nakamurę. Urodzony na Tajwanie Nakamura był szeregowym Cesarskiej Armii Japońskiej, który w 1945 roku zdecydował się nie skapitulować i ukrył się w dżungli na okupowanej wtedy przez Japonię wyspie.

Stian Andre Skinnes i Naoki Nakamura

Nakamura uznawany jest powszechnie za ostatniego japońskiego żołnierza, który zaprzestał oporu po II wojnie światowej. Takich żołnierzy było wśród Japończyków sporo - liczy się ich w setkach.  Jednym honor zabronił oddać się do niewoli, inni stwierdzili, że bez wyraźnego rozkazu bezpośredniego przełożonego (który np. zginął) nie mogą zaprzestać walki. Inni, odcięci w różnych dalekich zakątkach upadajacego imperium nie wiedzieli o kapitulacji, lub w nią nie uwierzyli, uznając, że informujący ich o niej wrogowie stosują podstęp. Jeszcze w latach '50 na wysepkach Oceanu Spokojnego walczyły całe oddziały, w latach '60 i '70 pojedynczy żołnierze. Nakamura - w odróżnieniu na przykład od najsłynniejszego z "ostatnich samurajów" - Hiroo Onody, w zasadzie nie prowadził czynnej walki. Onoda, który poddał się w marcu, 9 miesięcy przed Nakamurą, do samego końca dokonywał czynów zbrojnych, choć w świetle prawa po prostu przestępczych, terrorystycznych. Nakamura - jeśli walczył - to "tylko" do 1956, bo w tym roku poddał się jego oddział. Nakamura postanowił nie iść wtedy do niewoli. Odłączył się od swych towarzyszy broni, zbudował sobie w dżungli małą chatkę, uprawiał warzywa i owoce i żył odcięty od cywilizacji, uznając, że dla niego wojna wciąż trwa, bo nikt nie zwolnił go z rozkazu i wierności cesarzowi. Ale ostatecznie i on się poddał i wrócił na swój rodzinny Tajwan.

Ciekawe, czy Naoki Nakamura jest spokrewniony z Teruo? Tego nie wiem, ale pewne podobieństwa widzę. Choć w 1945 roku, po wielu latach terytorialnej ekspansji Japonia skapitulowała, bo sprawa była beznajdziejna i przegrana, to jednak Teruo trwał na posterunku. Naoki w zeszłym sezonie stanął na podium w Ruce, potem dość regularnie punktował, a zimę zakończył siódmym miejscem w Planicy. Innymi słowy - walczył, odnosił sukcesy. W tym sezonie - jest cieniem samego siebie. W Ruce raz przepadł w kwalifikacjach, raz zajął 33. miejsce. W Lillehammer dwukrotnie odpadł w kwalifikacjach a jego skoki wyglądały beznadziejnie i nie rokowały nawet najmniejszej szansy na sukces. A jednak trwał na posterunku. I gdyby nie kontuzja, której nabawił się po upadku w piątkowych kwalifikacjach w Klingenthal (kolejny bardzo krótki skok) to pewnie w niedzielę znów by stanął w szranki. Wygląda na to, że nazwisko zobowiązuje. Aha, jakbyście pytali, to Nakamura oznacza "Małe Miasto". A jakbyście nie pytali, to i tak już wiecie.

Nakamura. Ten młodszy.

"O czym ten facet bredzi?" pytają pewnie niektórzy z Was, szczególnie Ci, którzy moje felietony czytają od niedawna, albo zgoła pierwszy raz trafili na OSA. Faktycznie, tyle ważnych i ciekawych rzeczy wydarzyło się na Vogtland Arenie a ja o jakimś Nakamurze. Bo Nakamura był na przystawkę, a teraz przechodzimy do dań głównych.

Tydzień temu napisałem, że jeśli ktoś ma powstrzymać Krafta, to albo Wellinger, albo Geiger. Nie żaden Kobayashi, Paschke, Lindvik, Hörl czy tym bardziej Granerud. I proszę bardzo. Geiger. I to jak. Dubletowo. Szerszeń to w ogóle lubi dublety. Na piętnaście zwycięstw ponad połowa, bo osiem, to zwycięstwa podwójne. Raz do roku postanawia sobie tak zaakcentować wysoką formę. Przed Klingethal udało mu się to w 2022 w Titisee-Neustadt, rok wcześniej w Planicy, a w 2020 roku zwyciężał dzień po dniu w Predazzo. Na marginesie - rekordzistą w dubletach jest Nykänen (10), a drugi pod tym względem jest Małysz (7). I taki to jest proszę państwa sport. Tydzień temu wydawało nam się, że Kraft lata w swojej lidze, a tu Geiger sprowadza go do standardowej wysokości przelotowej i pokonuje go dwukrotnie. Niemcy nigdy jeszcze nie odnieśli zwycięstwa w Klingenthal? To już mają dwa. Rekord skoczni wydawał się wieczny? No to w niedzielę, po 13 latach czekania, wyrównało go w jednym konkursie dwóch skoczków i to jeszcze skaczących jeden bezpośrednio po drugim. 

Karl Geiger

Wellinger Krafta nie powstrzymał, choć w niedzielę go wyprzedził. Do tego, to on był jednym ze skoczków, którzy wyrównali trzynastoletni rekord Michaela Uhrmanna. Zaliczył czwarte podium w tym sezonie i pozostaje wiceliderem pucharu, choć Geiger depta mu już po piętach. Ale z całą pewnością był to dla niego bardzo udany weekend. Dla trzeciego z niedzielnych podiumowiczów - Gregora Deschwandena, też był to weekend jak ze snu. Szwajcar pierwszy raz w karierze stanął na podium. Można by powiedzieć - wreszcie. Chłop ma 32 lata. Wśród najstarszych debiutantów na podium zajmuje trzecie miejsce za Janem Maturą i Piusem Paschke, który debiutował na tymże podium ledwo 2 tygodnie temu. Deschwanden przerwał trwający od 8 grudnia 2019 roku okres szwajcarskiej posuchy. Wtedy to Kilian Peier pierwszy i na razie jedyny raz stanął na podium. Też zresztą zajął wtedy drugie miejsce. A żeby znaleźć wcześniejsze podia Helwetów, to trzeba się cofnąć do czasów trzeciej młodości Simona Ammanna. Skoczek zwany "Harrym Potterem skoków narciarskich" (i choćby ten przydomek mówi nam, z jak starym facetem mamy do czynienia) po raz ostatni stawał na pudle w Tauplitz w 2018 roku. A co do Deschwandena, to opuścił on tym samym czołową pozycję w niechlubnym rankingu. W rankingu skoczków z największą liczbą punktów pś, którzy nigdy nie stawali na podium. Jeśli nie liczyć Dienisa Korniłowa, który ostatni raz na międzynarodowej scenie pojawił się w grudniu 2021, to liderem w tym zestawieniu był do Ruki wspomniany Paschke, a do wczoraj właśnie Szwajcar. A jako że Stefan Hula skończył karierę, to nowym liderem został Jakub Wolny. A jak już jesteśmy przy Szwajcarach, to w niedzielę punktowali wszyscy czterej. Czterech punktujących Helwetów to zjawisko nie widziane od dawna, przynajmniej poza granicami swego kraju, bo w Engelbergu, owszem zdarzyło im się dwa lata temu. 

Gregor Deschwanden

Powody do radości ma też Ryōyū Kobayashi, który w sobotę zaliczył pierwsze tej zimy a 52. w karierze podium. W ogóle wielu skoczków miało w ten weekend powody do radości a przynajmniej optymizmu. Przyczyną małego przewrotu w stawce stały się kolejne skanowania skoczków, przeprowadzone w Klingenthal przez Christiana Katola - kontrolera sprzętu. Wedle przecieków, niemal 1/3 skoczków musiała dokonać mniejszych lub większych modyfikacji w swoich kombinezonach. I już od piątku było widać, że dotychczasowa dominacja Austrii i Niemiec nad innymi krajami, zmieniła się w zwykłą przewagę. W dodatku w przypadku Austriaków ta przewaga niemal zniknęła. W niedzielnym konkursie Słoweńcy zdobyli więcej punktów do Pucharu Narodów, niż Austria. Ale przecież już w sobotę na podium pojawił się Japończyk, a w niedzielę również Szwajcar. Austriacy stracili też pozycję lidera tej klasyfikacji na rzecz Niemiec. Szwajcarzy gonią Japończyków. A my? Ech... To może zanim przejdę do wyników biało-czerwonych, to jeszcze o Finach wspomnę. U siebie w Ruce punktowali w sumie pięć razy. W sąsiedniej Norwegii już tylko trzy. A w Niemczech już tylko raz. Im dalej od domu, tym słabiej im idzie. A za tydzień Szwajcaria. Jeszcze dalej. Ciekawe, co to będzie. W każdym razie Szwajcaria to nadal Europa. Ale do Japonii czy USA to na miejscu Finów chyba bym się nawet nie wybierał. Chyba, że przełamią tę prawidłowość.

Jakie dziwne są te skoki. Taka sytuacja: dwóch trenerów z krajów słowiańskich, postanowiło zmienić słabiej spisujących się podopiecznych. Obaj na zmienników wybrali skoczków z zaplecza, których nazwiska pochodzą od zwierząt i zaczynają sie na "Ko". No i Lovro Kos spisał się świetnie i a Maciej Kot nie. I teraz mi wytłumaczcie, w czym tkwi szkopuł - przecież obaj trenerzy zrobili niemal dokładnie to samo, a efekty skrajnie inne! Weź tu ogarnij tę nieprzewidywalną dyscyplinę. Osiwieć można.  

Gdyby nie to, że te zawody w Klingenthal stały na wysokim poziomie, i były po prostu bardzo atrakcyjnym widowiskiem (jak do tej pory jesteśmy jako kibice rozpieszczani i przez zawodników i przez sędziów i pogodę) to bym chyba już w sobotę wyłączył telewizor a w niedzielę nawet go nie włączał. No bo co w końcu kurczę blade! Nie, żebym jakoś specjalnie liczył na to, że Maciek Kot z Andrzejem Stękałą odmienią oblicze drużyny, tej drużyny. Ale piątkowe kwalifikacje wlały w moje serce tak z pintę (półkwartę) otuchy. Pomyślałem - oho, coś drgnęło. No tak, drgnęło. I teraz, motyla noga, nie wiem co to było - anomalia, czy drgawki przedśmiertne? Urobek Andrzeja - miejsca 42. i 40. Urobek Maćka - miejsce 46. i dyskwalifikacja w kwalifikacjach. Paweł? Wypadł jeszcze słabiej, niż w Ruce. A w Lillehammer przecież nawet raz zapunktował a może by i zapunktował drugi raz, gdyby nie pech? I nawet w przypadku Piotra i Dawida; jak nam się wydawało w sobotę, że zrobili krok do przodu, to w niedzielę zrobili krok w tył. A jak się tak człowiek plącze w te i wewte to się łatwo może o własne nogi wypierniczyć. No to leżymy i kwiczymy. Po 6 konkursach mamy 113 punktów, co jest najsłabszym wynikiem w tym tysiącleciu. No, prawie. Gorzej było w sezonie 2008/2009. Wtedy to była na początku taka kaszana, że po uciułaniu indywidualnie 30 punktów w dwóch pierwszych weekendach wycofaliśmy się z trzeciej miejscówki, którą było Pragelato. To był pierwszy sezon pracy Łukasza Kruczka i wkróce nastąpiło pamiętne trzęsienie ziemi. Adam Małysz się zbuntował i wymógł na PZNie, by zwiazek zatrudnił w roli jego osobistego trenera Hannu Lepistö, który prowadził polską kadrę przez dwa poprzednie sezony. Pomysł wypalił. Małysz pod skrzydłami Lepistö powrócił na podium, ale i kadra prowadzona przez Kruczka zaczęła spisywać się coraz lepiej. Na tyle dobrze, że po raz drugi w historii uplasowała się na podium konkursu drużynowego jeszcze pod koniec tego sezonu w Planicy.

Thomas Thurnbichler

Czy teraz też czeka nas jakieś trzesięnie ziemi? Na razie Thomas Thurnbichler nie zdecydował się na wycofanie kadry z zawodów a tylko podwójną zmianę. Wnioski? Okres przygotowawczy został koncertowo skopany. Weterani kadry słabną w oczach a następców nadal ni widu, ni słychu ni węchu. Sztab trenerski albo popełnił jakieś duże błędy, albo po prostu nie ma pomysłu na to, jak dobrze przygotować młodszych skoczków do sezonu. A starszym po prostu PESEL już nie pozwoli na nic innego, niż z większą lub mniejszą dozą godnością schodzić ze sceny. Bardzo chciałbym się mylić w tej diagnozie - wierzcie mi. Jedno trzeba Thurnbichlerowi oddać. Przygotowania zawalił, ale przynajmniej dobrze ocenił kto jest w jakiej formie i prawidłowo wybrał piątkę na Rukę. Zaplecze przybyło i okazało się jeszcze słabsze od zmienionych. Nawiasem mówiąc Aleksander Zniszczoł, który został w Lillehammer, zajął w pucharze kontynentalnym drugie i siódme miejsce. Jedyny pożytek z obecności Maćka Kota w Niemczech był taki, że dziennikarze i widzowie mogli posłuchać jakichś sensownych, kulturalnych i elokwentnych wypowiedzi. Niestety nie o każdym z naszych skoczków można to samo powiedzieć. 

A jak już coś mówią, to słyszymy rzeczy niepokojące. Od samej niemal Ruki słychać w wypowiedziach sztabu z jednej, a zawodników z drugiej strony, że w kadrze iskrzy. No cóż. Jak masz młodego, niedoświadczonego trenera z jednej a z drugiej uznane już gwiazdy opromienione wieloma sukcesami, to w chwilach kryzysu musi tak to wyglądać. Chyba, że trener jest zamordystą, który potrafi potrafi sobie ustawić podopiecznych w rządku jak pani matka kaczka małe kaczuszki. Są tacy trenerzy-czarodzieje, którzy niby flecista z Hameln wyciagają magiczny flet i zawodnicy idą za nim jak zahipnotyzowane dzieci. No ale najwyraźniej to nie ta bajka. Póki co, najbardziej zapadł mi w pamięć wywiad Thomasa Thurnbichlera, który na Vogtland Arenie starał się wykrzesać z siebie jak najwięcej optyzmimu. Opowiadał o holistycznym podejściu, drobnych krokach naprzód, pozytywnych aspektach, pojedynczych dobrych oznakach i o tym, że ogólnie sztab ciężko pracuje nad tym, by powoli wszystko szło ku lepszemu. A z głośników skoczni słowom trenera przekornie akompaniował główny motym z filmu "Mission Impossible". Tak, że tak. Jaka epoka, takie przesądy i omeny. 

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie. Co to będzie? Co to będzie? - pisał prawie 200 lat temu Adam Mickiewicz. Teraz już chyba wiadomo, dlaczego nazywamy go wieszczem narodowym, skoro już wtedy przewidział w jakiej sytuacji będzie kadra skoczków na początku sezonu 2023/2024. Dobrej rady na lepsze skakanie ni zobaczyć, ni usłyszeć. A tu już za tydzień kolejne zawody. Nawiasem mówiąc, powyższy cytat z Mickiewicza pochodzi z dzieła o wielce wymownym tytule "Dziady". No ale to już zupełny przypadek, a za skojarzenia czyteników autor nie odpowiada. 

Dobra, zanim napiszę coś, za co ktoś bez poczucia humoru oklepie mi na skoczni michę, przejdę do tabelek. Tabelki są bezpieczne, pokazują zimne fakty, pozbawione złośliwego poczucia humoru i jeszcze nigdy nie słyszałem o takim przypadku, żeby tabelka dokonała na kimś roastu.

No i widać gołym okiem, liczby nie kłamią. Gregor Deschwanden nie tylko z podium, ale drugim dorobkiem punktowym w ten weekend. 

W tabelce podiumowej od razu kolorowiej i weselej. Nie tylko pojawiły się trzy nowe twarze (w tym jeden absolutny debiutant), ale też dwa nowe kraje.

To co? Kto Wam najbardziej zaimponował w ten weekend? Karl Geiger z dwoma zwycięstwami? Gregor Deschwanden z rekordem skoczni i pierwszym podium w karierze? Lovro Kos z awansem o 25 miejsc w generalce w niedzielę? Michał Korościel z ciętymi ripostami w studiu Eurosportu? Bo mi proszę państwa Alex Insam. Z niebytu od razu na fotel lidera Plastikowej Kulki. Zobacz Europo, zobacz świecie, jak można pięknie żyć!

Cytat zupełnie na temat:
"- Widzę, że pozostali sędziowie też nie hamują się tu specjalnie.17.5, 18... No,coś takiego.
- Trochę przesada.
- Trochę żarcik. No ale skoro w nastroju do żartów są członkowie jury, to co my mamy sobie żałować, prawda?"

Igor Błachut i Marek Rudziński

Cytat zupełnie nie na temat:
"Ale ogólna zasada, której z reguły staram się trzymać, jeśli chodzi o ludzką psychikę, mówi, że możliwe jest absolutnie wszystko, co można sobie wyobrazić. Plus sporo rzeczy, których wyobrazić sobie nie można."
Jo Nesbø

I to by było na tyle z Klingenthal, gdzie Geiger ustrzelił dublet, Deschwanden wykręcił wynik życia, Nakamurę pokonała złamana narta i obite pośladki, Kos latał wysoko, Kot skakał nisko a Kathol powiedział "sprawdzam" i kilku cwaniakom asy powypadały z rękawów, nogawek oraz obniżonych kroków. Już za tydzień Engelberg, gdzie na pewno czeka nas kilka kolejnych niespodzianek. Ale dwie rzeczy są pewne - fondue i papet vaudois.

Ceterum autem censeo notas artifices esse delendas.

***
Felieton jest z założenia tekstem subiektywnym i wyraża osobistą opinię autora, nie stanowiąc oficjalnego stanowiska redakcji. Przed przeczytaniem tekstu zapoznaj się z treścią oświadczenia dołączonego do artykułu, bądź skonsultuj się ze słownikiem i satyrykiem, gdyż teksty z cyklu "Okiem Samozwańczego Autorytetu" stosowane bez poczucia humoru zagrażają Twojemu życiu lub zdrowiu. Podmiot odpowiedzialny - Marcin Hetnał, skijumping.pl. Przeciwwskazania - nadwrażliwość na stosowanie językowych ozdobników i żartowanie sobie z innych lub siebie. Nieumiejętność odczytywania ironii. Nadkwasota. Zrzędliwość. Złośliwość. Przewlekłe ponuractwo. Funkcjonalny i wtórny analfabetyzm. Działania niepożądane: głupie komentarze i wytykanie literówek. Działania pożądane - mądre komentarze, wytykanie błędów merytorycznych i podawanie ciekawostek zainspirowanych tekstem. Kamil Stoch ostrzega - nieczytanie felietonów Samozwańczego Autorytetu grozi poważnymi brakami wiedzy powszechnej jak i szczegółowej o skokach.

P.S. Kochani, nie karmcie mi tu trolli. Ja też się będę starał.