Historia Pucharu Kontynentalnego

W przeciwieństwie do Pucharu Świata, czy też Mistrzostw Świata w Skokach Narciarskich, Puchar Kontynentalny jest stosunkowo młodą imprezą.

Puchar Kontynentalny powstał na początku lat 90 (pierwszy sezon został rozegrany w latach 1991/92), w znacznej mierze po to, aby odciążyć Puchar Świata, w którym chciało występować coraz więcej zawodników, jak również umożliwić większej liczbie skoczków rywalizację w międzynarodowym gronie.

Przez pierwsze dwa sezony Puchar Kontynentalny był znany jako Puchar Europy ponieważ startowali w nich tylko zawodnicy ze Starego Kontynentu. Następnie, począwszy od sezonu 1993/94, nazwa została zmieniona, na taką, jaką znamy do dziś, czyli "Puchar Kontynentalny", bądź też "Puchar Interkontynentalny" i do zawodów zostali dopuszczeni skoczkowie spoza Europy. Tym samym likwidacji uległ Pacific-Rim-Cup (obejmował płn Amerykę i Azję). Ciekawostką pozostaje jednak fakt, że nigdy w historii Pucharu Kontynentalnego, żadnemu zawodnikowi spoza Europy nie udało się stanąc na podium całego turnieju.

[strona=2]

Do tej pory w historii występów w Pucharze Kontynentalnym prym w liczbie zwycięstw w klasyfikacji generelnaj wiodą Niemcy - mają ich na koncie 5, a aż 14 razy zawodnicy z tego kraju stawali na podium. Tuż za Niemcami znajdują się Austriacy z 4 zwycięstwami.

[strona=3]

Polscy zawodnicy brali udział w Pucharze Kontynentalnym od samego początku jego istnienia. Najwyższą lokatę w klasyfikacji generalnej zdobył Wojciech Skupień - w sezonie 1997/98 zakończył rywalizację na 17 miejscu gromadząc na swoim koncie 447 punktów. Wysokie pozycję w turnieju zajmował również Adam Małysz, który w sezonie 1995/96 był 21 a rok później 23. Jednak nigdy Polacy nie brali udziału we wszystkich zawodach z cyklu Pucharu Kontynentalnego. Pod uwagę w powyższych rozważaniach był brany jedynie sezon właściwy - czyli zimowy. Znacznie lepiej radzili sobie Polacy w Pucharze Kontyenentalnym latem. W sezonie 2003/2004 na 4 miejscu rywalizację zakończył Marcin Bachleda gromadząc 331 punkty na swoim koncie, natomiast rok później w sezonie letnim 2004/2005 triumfatorem został Robert Mateja (480 pkt).

[strona=4]

Począwszy od sezonu 1996/97 kalendarz przeszedł pewne modyfikacje i podzielono go na dwie zasadnicze okresy: okres letni, który rozgrywany był na skoczniach igelitowych oraz okres zimowy, rozgrywany na śniegu. Należy jednak mieć świadomość, że lato jak i zima posiadają dwie odrębne klasyfikacje w Pucharze Kontynentalnym. Do sezonu 2002/2003 kalendarz Pucharu Świata był podzielony na 3 strefy: środkowoeuropejską, skandynawską i amerykańsko-azjatycką, a konkursy COC mogły się odbywać w dwóch miejscach jednocześnie.

W 2003 roku wprowadzono tak zwaną Kontynentalną Listę Rankingową (CRL) na wzór Swiatowej Listy Rankingowej z Pucharu Świata, która za zadanie ma limitować ilość zawodników zgłaszanych przez poszczególne federacje narciarskie. Wcześniej był z tym problem i ilość zawodników w głównej mierze zależała od trenerów a przy braku kwalifikacji w pierwszej serii konkursowej niejednokrotnie startowało ponad 100 zawodników.

W sezonie 2003/2004 FIS po raz pierwszy w historii tego turnieju wprowadził do kalendarza rozgrywek zawody na skoczni mamuciej w Vikersund. Ale już w następnym roku, prawdopodobnie z uwagi na bezpieczeństwo zawodników, których forma i umiejętności są czasami słabe w Pucharze Kontynentalnym, federacja nie zdecydowała się na ten sam krok.

Polska również organizowała zawody Puchary Kontynentalnego. Począwszy od roku 1996 do sezonu 1998/99 konkursy odbywały się w lecie na Średniej Krokwi, jednak zły stan tamtejszego igelitu spowodował że letnie skakanie przeniosło się z Zakopanego. Jednak już w roku 2001 powróciło spowrotem, tym razem na Wielką Krokiew w okresie zimowym i na stałe zapisało się w kalendarzu FIS. W sezonie 2004/2005 Wielka Krokiew po raz pierwszy w historii będzie organizowało finał Pucharu Kontynentalnego w marcu 2005 roku.

Przewodniczącym Pucharu Kontynentalnego jest od jego założenia-dawny austriacki skoczek Sepp Gratzer z Feistritz.