Jeden z najbardziej dramatycznych upadków lat 90. "Przytomność straciłem już w powietrzu"

- Ten skok był dobry, ale uderzył w niego potężny podmuch wiatru. Opadła mu narta, wyprostował ją, ale w tym czasie drugą wykręcił mu wiatr - tłumaczył  trener reprezentacji Rosji Aleksander Arefjew. Po natychmiastowym przetransportowaniu do szpitala jego stan określono jako krytyczny. Lekarze obawiali się krwotoków wewnętrznych i zakrzepów krwi w naczyniach mózgowych. Przewidywali całkowity paraliż ciała w przypadku, gdyby udało mu się ujść z życiem. Ku zaskoczeniu wszystkich pracowników kliniki cztery dni później jego stan zaczął się szybko poprawiać. Badanie komputerowe nie wykazało uszkodzeń narządów wewnętrznych, ujawniło jednak złamanie kręgosłupa i urazowe uszkodzenia mózgu.

- Nic nie pamiętam z tamtego zdarzenia - opowiadał tuż po wybudzeniu się ze śpiączki. -  Pamiętam tylko poprzedni wieczór i dzień, w którym  obudziłem się w szpitalu. Przez cztery dni, gdy byłem podłączony do aparatury, docierały do mnie tylko jakieś fragmentaryczne rozmowy. Teraz, próbując przeanalizować, co się stało, dochodzę do wniosku, że przytomność straciłem będąc jeszcze w powietrzu. Jest całkiem możliwe, że mój mózg wyłączył się z powodu szalonej prędkości. Prawdopodobnie to właśnie ta okoliczność uratowała mi życie. Zsuwałem się z zeskoku bezwarunkowo, nie mogłem wykonywać żadnych ruchów, ciało samo się układało i to było chyba bezpieczniejsze.

W słoweńskim szpitalu spędził dwanaście dni, po czym przetransportowano go do Rosji. Jego leczenie i późniejszą rehabilitacje sfinansował w dużej mierze Martin Schmitt. - Po wyjściu ze szpitala byłem nieaktywny fizycznie przez sześć miesięcy - wspomina. - Wtedy mój osobisty trener zasugerował, bym zaczął trochę biegać. Pomyślałem: dlaczego nie? Zacząłem wracać do pełni sił. Czułem się coraz lepiej i pewniej. W końcu pojechałem z drużyną na zgrupowanie. Tam zdecydowałem się skoczyć po raz pierwszy od czasu upadku. Mówiąc szczerze, nie czułem ani odrobiny strachu. Czułem się jakbym skakał poprzedniego dnia. Podczas trzeciego skoku głowa i ciało same już wiedziały co robić.

Do Pucharu Świata powrócił już na inaugurację zimy 1999/2000. Dwa lata później zanotował swój życiowy sezon, podczas którego pięciokrotnie plasował się w czołowej "10" pucharowych zawodów. Mógł sprawić niespodziankę podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City. -  Byłem jednym z najlepszych podczas treningów na mniejszej skoczni. W kwalifikacjach uzyskałem piąty wynik. Pojawiły się nawet myśli, że mogę wygrać te igrzyska. W końcu się spaliłem. Idąc na skocznię, poczułem się z jakiegoś powodu bardzo ograniczony.  No i skończyło się na 17 miejscu. 

Tak udanej zimy już nie powtórzył. Po sezonie 2005/06 zakończył karierę. Swoje doświadczenie do dziś wykorzystuje, pracując jako trener i nauczyciel.