Ledwo uszedł z życiem i porusza się na wózku. "Wiem, że w skokach dotarłbym na szczyt"

Przed około dekadą uchodził za największą nadzieję dołujących kazachskich skoków narciarskich, co potwierdzał wynikami na skoczni. Dziś, z perspektywy lat, twierdzi nawet, że było go stać na dołączenie do światowej czołówki. Ale wszystkie marzenia przerwał wypadek samochodowy, w którym ledwo uszedł z życiem. Jewgienij Lewkin porusza się od dziesięciu lat na wózku inwalidzkim. Sprawdziliśmy co aktualnie słychać o złotego medalisty Zimowych Igrzysk Azjatyckich z 2011 roku. 

Jewgienij Lewkin

Wygrał z Funakim

Jako mały chłopiec był opętany futbolem i chciał zostać piłkarzem. Miał jednak podwyższone ciśnienie śródczaszkowe i lekarze odradzali mu tę formę aktywności. Znajomy jego ciotki skakał na nartach i pewnego dnia zaprowadził go na skocznię. Został skoczkiem. Szybko doszusował do krajowej czołówki, ale z racji niewielkiej konkurencji w Kazachstanie nie było o to jakoś nadzwyczajnie trudno. W lutym 2011 roku jako dziewiętnastolatek zdobył złoty medal Zimowych Igrzysk Azjatyckich w Ałmatach. W drodze po wygraną  pokonał m.in. japońskich weteranów Kazuyę Joshiokę i mistrza olimpijskiego z Nagano Kazuyoshiego Funakiego.

Zawody nie posiadały silnej obsady, ale dla Kazachów była to ważna impreza, podczas której mogli zaprezentować światu nowoczesny kompleks skoczni narciarskich. Lewkin do złotego medalu dołożył jeszcze drużynowe srebro. Potem zdarzały się udane występy w Pucharze Kontynentalnym i punkty Letniego Grand Prix. Młody Kazach po raz ostatni w zawodach międzynarodowych pokazał się 2 października 2012 roku w Klingenthal, gdzie nie przebrnął kwalifikacji do konkursu LGP.

Powrót z piekła

Nieco ponad miesiąc później, 10 listopada samochód prowadzony przez innego reprezentanta Kazachstanu Nikołaja Karpienkę, którym jechali też Aleksiej Pczelincew i Jewgenij Lewkin, miał wypadek. Kierowca nie zauważył auta jadącego z naprzeciwka i próbując uniknąć zderzenia, wpadł do rowu. Najwięcej szczęścia w tej sytuacji miał Pczelincew, który po przebyciu rehabilitacji wystartował nawet w igrzyskach olimpijskich w Soczi. Doświadczony Karpienko po kilku latach również zdołał powrócić do profesjonalnego uprawiania skoków, dla 20-letniego wtedy Lewkina był to koniec przygody ze sportem. 

- Nasi lekarze nie byli w stanie przedstawić żadnej prognozy. Od razu powiedzieli, że obrażenia są bardzo rozległe i powinienem dziękować, że żyję. Przyznali, że kazachska medycyna jest w tym momencie bezradna, że aby walczyć o powrót do zdrowia powinienem wyjechać za granicę. Powiedziano mi, że będzie to bardzo długi proces i nie wiadomo czy ten powrót do zdrowia jest w ogóle możliwy - opowiadał kilka lat później. Nie zraził się, tym co mówią lekarze. Szybko rozpoczął proces rehabilitacji, wiążący się z ekstremalnie ciężką codzienną harówką, korzystał też z pomocy medycyny alternatywnej w Chinach. 

W 2017 roku był już w stanie zrobić 15-20 kroków. -  W pewnym momencie zrozumiałem, że wszystko jest w moich rękach - mówił wtedy. - To, że lekarz oznajmi mi, że coś jest niemożliwe, nie jest dla mnie ostatecznym wyrokiem. On nie jest Bogiem. Powtarza to, czego nauczono go na studiach, a w rzeczywistości wszystko może wyglądać inaczej. Nie dałbym rady jednak tyle osiągnąć gdyby nie pomoc finansowa, którą otrzymałem. Ogromne wsparcie dał mi Kejrat Biekenow i cała federacja narciarska, a także słynny alpinista Maksut Szumajew.

Trener na wózku

- Najogólniej mogę powiedzieć, że czuję się dziś dobrze - wyjaśnia nam Lewkin pytany o aktualny stan zdrowia. - Na co dzień poruszam się oczywiście na wózku inwalidzkim, ale trenuję, ćwiczę, sprawy nie idą źle. Natomiast cały ten wieloletni proces dochodzenia do zdrowia wiąże się z koniecznością posiadania olbrzymich, nieprzebranych pokładów cierpliwości. Bez tego nic nie byłoby możliwe. Na efekty ciężkiej pracy trzeba bardzo długo czekać. Czasami mijają długie miesiące, zanim uda się dostrzec jakikolwiek najmniejszy postęp.

- Jestem obecnie trenerem dzieciaków w Ałmatach. Może nawet nie trenerem, ale bardziej konsultantem. Dzielę się swoim doświadczeniem, motywuję młodych zawodników. Pracuję też jako komentator hokeja na lodzie. To dyscyplina, która funkcjonuje u nas na wyższym poziomie niż piłka, która swoją drogą również cały czas jest moją pasją. Oglądam ligę hiszpańską, jestem kibicem FC Barcelony. Tak myślałem, że zapytasz mnie o Lewandowskiego. Fantastyczna maszyna do strzelania bramek. Znakomity napastnik o wysokiej inteligencji, silnej osobowości, ale i dużym poczuciu humoru.

"Dotarłbym na sam szczyt"

- Czasami wracam pamięcią do tamtych wydarzeń, nie da się inaczej. Pamiętam, że przez pierwszy miesiąc byłem totalnie rozbity i nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Ale byłem sportowcem, posiadałem silną wolę, upór i swoje aspiracje. Dzięki temu jakoś zacząłem wychodzić z kryzysu psychicznego. Problemy pojawiały się, gdy próbowałem oglądać transmisje ze skoków narciarskich. Przez trzy miesiące nie potrafiłem na to patrzeć bez łez, płaczu, który co chwilę wracał. Tak trudno było mi się pogodzić z tym, że mnie tam nie ma. Ale potem i te czarne myśli, zaczęły mnie stopniowo opuszczać.

- Czas mojej kariery zawodniczej wspominam z ogromną nostalgią, tak jak wspomina się pierwszą wielką miłość w życiu. Ale bynajmniej nie jestem zadowolony z tego co osiągnąłem podczas tej krótkiej przygody. Wiele rzeczy mogłem i powinienem zrobić lepiej. I jestem pewien, że zrobiłbym, gdybym mógł dalej skakać. Możesz uznać to za arogancję, ale wiem, że dotarłbym na sam szczyt. Znam siebie. Mnóstwo razy o tym myślałem i analizowałem moje ówczesne możliwości. Pewnie skakałbym do 35 roku życia i zszedł ze sceny z wieloma osiągnięciami. Mimo wszystko bardzo się cieszę, że mogłem przeżyć, to co przeżyłem i poznać wielu ciekawych ludzi, np. Simona Ammanna, którego często podpatrywałem. Nigdy nie gwiazdorzył, nie zadzierał nosa, był zawsze wesoły i w ogóle go nie interesowało, kto pochodzi z jakiego kraju i jakie ma wyniki.

- Moje obecne cele i marzenia to kupno samochodu. Tak, to największe marzenie. Chciałbym przestawić go na prowadzenie ręczne i zacząć jeździć autem. Jak na razie stan finansowy mi na to nie pozwala. Mam nadzieję, że kiedyś będzie mnie na to stać.