Historia Mistrzostw Świata
Powstaniu MŚ w Narciarstwie Klasycznym najbardziej sprzeciwiali się Norwegowie. Dopiero w roku 1924- podczas „Tygodnia Sportów Zimowych w Chamonix (Francja)-państwa środkowoeuropejskie i alpejskie zdołały zmusić Norwegów do ustąpienia.
Pierwsze zawody MŚ odbyły się w Johannisbadzie (Czechy) w roku 1925, a triumfatorem był tam Willy Dick (Czechosłowacja).
Już w 1929 roku po raz pierwszy MŚ odbyły się w Polsce- w Zakopanem, jednak nasi reprezentanci wypadli tam raczej słabo- całe podium należało do skoczków norweskich.
W roku 1938, podczas zawodów w Lahti wspaniale spisał się Stanisław Marusarz, który zdobył dla Polski srebrny medal. Triumfował wówczas Norweg Asbjoern Ruud, jednakże wielu po dziś dzień uważa, iż prawdziwym zwycięzcą tych mistrzostw był Polak.
W tym okresie zupełnie inaczej mierzono jeszcze odległość, jaką uzyskiwali skoczkowie- wszystko odbywało się „na oko, podobnie rzecz miała się ze stylem (nie ujawniano nawet nazwisk sędziów).
Tego historycznego dnia, dopiero o ósmej wieczorem, po paru godzinach burzliwych obrad z udziałem trzech sędziów i działaczy z Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, ogłoszono, iż mistrzem świata na dużej skoczni został Norweg Asbjoern Ruud, który wyprzedził o 0,3 punktu Stanisława Marusarza. Co więcej- Norweg wygrał pomimo tego, iż oba skoki miał znacznie krótsze. W pierwszej serii Marusarz osiągnął 66m, podczas gdy Ruud zaledwie 63,5m. W rundzie finałowej Polak poleciał aż na 67m, a Ruud uzyskał tylko 64m. To wszystko jednak nie wystarczyło do triumfu Polaka, jako że „elegancja lotu Norwega została oceniona wyżej.
Po raz kolejny uczestnicy Mistrzostw Świata w Skokach Narciarskich zagościli w Polsce w roku 1939. Głównym faworytem Polaków był Stanisław Marusarz- srebrny medalista MŚ w Lahti’ 1938. Niestety Marusarz zdołał wywalczyć dopiero 5 lokatę i Zakopane znów nie ujrzało polskiego reprezentanta na podium.
Przed II Wojną Światową impreza była organizowana zazwyczaj co roku. Od 1950 roku wprowadzono cykl 4-letni, na przemian z sezonem olimpijskim.
Aż do roku 1962 zawodnicy oddawali skoki tylko na jednej skoczni, o małym punkcie konstrukcyjnym. Od 1962 na każde MŚ składały się dwa konkursy; Najpierw były to zawody na obiektach K-70 i K-90, następnie, od 1991 roku, na K-90 i K-120.
Po raz pierwszy konkursy na dwóch skoczniach rozegrano w Zakopanem (1962). Triumfatorami byli tam - na k- 90- Helmuth Recknagel (Niemiecka Republika Demokratyczna), a na K-70 Toralf Engan (Norwegia). Najlepszym z Polaków był Antoni Łaciak, który zajął drugą lokatę na obiekcie K-70.
W latach 1966-1982 coraz częściej do głosu zaczynali dochodzić zawodnicy z Niemiec i ZSRR, przełamując dotychczasową dominację skoczków z krajów Skandynawii.
Największym polskim sukcesem tego okresu było niewątpliwie brąz Stanisława Gąsienicy-Daniela, zdobyty na dużej skoczni w Szczyrbskim Jeziorze (1970)
Od 1982 roku w skład MŚ weszły konkursy drużynowe- do roku 2001 tylko jeden konkurs, a dopiero w 2001- pod naciskiem gospodarzy, zorganizowano w Lahti aż dwa konkursy drużynowe- na skoczni K-90 i K-120.
Począwszy od roku 1985 Mistrzostwa Świata w Skokach Narciarskich, rozgrywane są regularnie co dwa lata (nieparzyste).
Polacy na MŚ w Skokach Narciarskich
W całej historii MŚ w skokach narciarskich reprezentanci Polski zdołali wywalczyć tylko 5 medali, a to za sprawą Stanisława Marusarza (1938)- srebro, Antoniego Łaciaka (1962)- srebro, Stanisława Gąsienicę-Daniela (1970)- brąz i Adama Małysza- (2001) - złoto i srebro.