Martin Schmitt - od skoczka do "łowcy talentów"

Można powiedzieć, że przejście Martina Schmitta z kariery zawodniczej na sportową emeryturę przebiegło w sposób podręcznikowy. Dwukrotny mistrz świata, idol kibiców sportu i bożyszcze piękniejszej części sympatyków skoków, może stanowić przykład tego, w jaki sposób dalekowzrocznością i właściwym podejściem do życia można zabezpieczyć sobie przyszłość, by nadal robić to, co się kocha. 

Płynne przejście

- Bycie topowym sportowcem to niesamowity przywilej i wielka satysfakcja - mówił Schmitt w jednym z wywiadów udzielonych portalowi Ispo.com. - Życie jest intensywne, emocjonujące. W pewnym momencie to się jednak kończy. Wszystko zaczyna się od zera. Znalezienie czegoś, co wypełni tę pustkę jest bardzo trudne. Przede wszystkim trzeba wyznaczyć sobie cel jeszcze w trakcie kariery zawodniczej i, co ważne, nie liczyć na to, że nowe zajęcie dostarczy dokładnie takich samych emocji jak kariera sportowca, bo szybko można się zniechęcić. Trzeba przygotować się mentalne do funkcjonowania na innej płaszczyźnie, trzeba być otwartym na działania w różnych kierunkach. Ja tak właśnie do tego podszedłem i nowe wyzwania, których się podjąłem, szybko zaczęły mnie fascynować.

Ostatnim naprawdę udanym dla Schmitta sezonem była zima 2008/09. Trenowany indywidualnie przez Stefana Horngachera skoczek zajął wtedy szóste miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, czwarte w Turnieju Czterech Skoczni, a na mistrzostwach świata w Libercu wywalczył srebrny medal. Kolejne sezony to bezskuteczne próby nawiązania do czasów największych sukcesów. Ostatecznie 31 stycznia 2014 roku utytułowany zawodnik ogłosił zakończenie sportowej kariery. Nie miał jednak problemów z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości.

Ekspert, trener, menedżer

Krótko po zakończeniu kariery dwukrotny zdobywca Pucharu Świata rozpoczął współpracę z Eurosportem, która trwa nieprzerwanie do dziś. Postawił też mocno na edukację. Skończył studium trenerskie, posiada uprawnienia do wykonywania tego zawodu nawet na poziomie Pucharu Świata. To jednak dla niego opcja na dalszą przyszłość. Gdy jasnym stało się, że wieloletnią pracę z reprezentacją Niemiec zakończy Werner Schuster, rozpoczęła się wielotygodniowa telenowela pod tytułem: "kto zostanie następcą Austriaka". Zanim ostatecznie okazało się, że będzie to jego rodak Stefan Horngacher, przez giełdę nazwisk przewijała się m.in osoba Schmitta. - Mogę jasno zaznaczyć, że nie wykluczam takiej pracy w przyszłości, ale na pewno nie nastąpi to w najbliższych latach. Mam swoje plany i kilka projektów zawodowych do zrealizowania. Nie zamierzam z nich w tej chwili rezygnować - mówił wówczas Przeglądowi Sportowemu. 

Dodatkowo na Akademii w Duesseldorfie ukończył kierunek związany z biznesem w sporcie. Wiedza tam zdobyta pomaga mu w prowadzeniu firmy, która stała się jego oczkiem w głowie. W 2015 roku założył agencję dla sportowców ASP Sports Ammann Schmitt & Partner GmbH, w której proponuje swoim klientom indywidualne rozwiązania w zakresie zarządzania, doradztwa sponsoringowego, prawa marketingowego i reklamy. Nieoficjalnie mówi się, że Ammann, dopóki trwa jego kariera zawodnicza, jest tylko twarzą firmy i nie angażuje się w jej działalność w takim samym stopniu, jak jego niemiecki wspólnik. - W trakcie kariery zawodniczej zarówno moim menedżerem jak i Simona był Hubert Schiffmann i to jego osoba nas połączyła i zainicjowała tę współpracę - tłumaczył Schmitt. - Z Simonem znaliśmy się głównie ze skoczni. To nie było tak, że byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, którzy spędzają razem wakacje. Naszym zadaniem jest towarzyszyć doskonałym sportowcom w ich drodze i wspierać ich w osiąganiu wyznaczonych przez nich celów.

"Łowca talentów"

W 2019 roku Schmitt wrócił na łono Niemieckiej Federacji Narciarskiej, dołączając do sztabu szkoleniowego reprezentacji swojego kraju w charakterze "łowcy talentów". Jego zadaniem jest monitorowanie postępów młodych zawodników, zwłaszcza w Schwarzwaldzie i bliska współpraca z kadrą juniorów oraz pierwszym zespołem narodowym. Nie jest tajemnicą, że drużyna naszych zachodnich sąsiadów ma duże problemy personalne na swoim zapleczu. Wśród młodych skoczków próżno szukać talentów na miarę Weissfloga, Hannawalda, Schmitta, Freunda czy Wellingera. O ile podopieczni Stefana Horngachera stanowili trzecią drużynową siłę w Pucharze Świata, o tyle na drugoligowym froncie, czyli w cyklu Pucharu Kontynentalnego Niemcy zajęli w nieoficjalnej klasyfikacji zespołowej dopiero piątą pozycję z olbrzymią stratą do pierwszej czwórki, którą stanowiły Austria, Polska, Norwegia i Słowenia. Klęską tamtejszych młodych zawodników zakończyły się też ostatnie mistrzostwa świata juniorów. Trudno nazwać inaczej ósme miejsce drużyny i brak zawodnika w czołowej "20" zawodów indywidualnych.

Martina czeka zatem trudna praca, zwłaszcza, że nie pomagają mu dodatkowe okoliczności. - W tej chwili nie jesteśmy konkurencyjni na arenie międzynarodowej w żadnym przedziale wiekowym do 15 lat. I trzeba to sobie otwarcie powiedzieć - tłumaczył w niedawnej rozmowie z Frankfurter Algemeine Zeitung. -  Ostatniej zimy mocno ograniczono treningi z powodu restrykcji pandemicznych. Ucierpiały wszystkie dyscypliny wśród dzieci poniżej 16. roku życia. Rozumiem, że rząd niemiecki musiał podjąć środki ostrożności, ale w porównaniu z innymi krajami staliśmy pod tym względem na straconej pozycji. W Austrii dzieci mogły trenować i rywalizować przez trzy miesiące, nasi młodzi zawodnicy oddali tylko 20 skoków na śniegu. Do tego w trakcie przygotowań nasz budżet został obcięty o 80 procent. 

Ale przyczyn obecnych problemów trzeba szukać o wiele głębiej: - W Niemczech popełniono jeden poważny błąd. Dużo zainwestowano w obiekty do zawodów, ale obiekty szkoleniowe zostały zaniedbane. Mamy piękne, duże skocznie w Oberstdorfie, w Garmisch-Partenkirchen, w Klingenthal, czy Titisee-Neustadt. Ośrodek w Oberhofie znów jest na dobrym poziomie, ale z racji, że modernizacja ciągnęła się przez lata, stracono przez to całe pokolenie. W Oberwiesenthal mniejsze skocznie wymagają remontu, dodatkowo winda nie działa. W Hinterzarten toczą się spory dotyczące prawa budowlanego. Nie ma możliwości trenowania na skoczni normalnej już drugi rok. A skocznie w Berchtesgaden posiadają parametry z lat 80. W porównaniu do Planicy czy Niżnego Tagiłu nie są to nowoczesne kompleksy. Efekt jest taki, że kadrowiczom brakuje presji ze strony zaplecza. Stefan Horngacher jeździ cały czas z tą samą drużyną po Pucharach Świata. Richard Freitag i Andreas Wellinger, którzy odstawali od reszty nie mieli nikogo, kto by ich zastąpił i naciskał na krajową czołówkę.

Martin Schmitt

Od wroga do idola

Podczas pierwszego wielkiego sezonu Małysza, zimą 2000/01, Schmitt jako największy rywal polskiego skoczka, który w dodatku wyrwał mu złoto podczas konkursu na dużej skoczni w Lahti rozgrywanego w ramach mistrzostw świata, oględnie mówiąc, nie cieszył się wielką sympatią polskich kibiców. Wszystko zmieniło się już kolejnej zimy. To Sven Hannawald przejął miano wroga numer 1, a Schmitt zaczął odtąd zyskiwać na sympatii wśród polskich kibiców i nigdy jej już nie stracił. Imponował profesjonalizmem, skromnością, sprawiał wrażenie normalnego chłopaka, bynajmniej nie rozkapryszonej gwiazdy. Szczególnymi względami cieszył się u polskich dziewcząt, których ściany w pokojach zaczęły się gęsto przyozdabiać w zdjęcia i plakaty z wizerunkiem Niemca.

Po zawodach w Zakopanem w 2002 roku w "Rzeczpospolitej" można było przeczytać: Fanów Martina Schmitta przybywało proporcjonalnie do liczby czapeczek i bandam Milki rozdawanych przez ubrane w stroje firmowe dziewczyny. Gdy Martin skakał nieliczne gwizdy ginęły we wrzawie braw i pisków. Kiedy, czwarty w sobotnim konkursie stanął obok podium, kibice wspaniale nagrodzili go głośnymi, nawet entuzjastycznymi brawami. W niedzielę można było odnieść wrażenie, że Schmitt został Polakiem – tak gorąca, radosna wrzawa podnosiła się, gdy skakał.