Okiem Samozwańczego Autorytetu: Gramy u siebie, Polacy gramy u siebie!

Gdyby fani skoków narciarskich stanowili grupę reprezentatywną dla społeczeństwa w każdym kraju, można by wywnioskować, że Stany Zjednoczone Ameryki nie są byłą kolonią brytyjska, tylko aktualną polską.

Wytężałem oczy jak mogłem i podczas transmisji z wszystkich kwalifikacji i trzech konkursów dojrzałem tylko jedną flagę, która nie była polska. Było to flaga amerykańsko-polska na której barwy jednego kraju płynnie przechodziły w barwy drugiego. A jak puścili Weekend (nie ten od "Blinding Lights", tylko od 'Ona Tańczy Dla Mnie") to już w ogóle sprawdzałem, czy tam nad skocznią nie góruje Giewont. Ale nie, Sentinel Mountain.

W każdym razie fani skoków nie stanowią żadnej reprezentatywnej grupy dla żadnej większej społeczności i Chwała Najwyższemu. Bo niezła z nas banda wariatów. Nie dość, że podniecamy się tym, że jeszcze więksi od nas wiariaci przypinają do nóg dwie deski i biją w nich rekordy spadania jak najniżej ze strasznie dużych, drogich i skomplikowanych architektonicznie i inżyniersko obiektów, to jeszcze wertujemy statystyki i wyliczamy, że jakiś Fin o japońsko w zasadzie brzmiącym imieniu i nazwisku w swoim 82. starcie punktował po raz osiemnasty i wywalczył swoje najwyższe w karierze, szesnaste miejsce. A na koniec jeszcze przemierzamy setki, lub tysiące kilometrów, żeby na trybunach obiektu sportowego wymachiwać flagą narodową z nabazgraną trawestacją frapującego cytatu z kiepskiego sequela niezłej komedii, który wszedł do kin 24 lata temu. Tylko dlatego, że jeden z naszych sportowców lubi ten cytat i używał takiego powiedzonka dość często kilka lat temu. 

Przyznam się szczerze, że jak usłyszałem o tych całych Super Duetach, to w pierwszym odruchu wzruszyłem ramionami. Wydziwianie i tyle. Potem stwierdziłem, że to być może jedyny sposób na uratowanie konkursów drużynowych, bo czasy takie, że trudno czasem zapewnić udział ośmiu czteroosobowych zespołów. Potem po głębszym zastanowieniu doszedłem do wniosku, że może to ma sens i nie nastawiajmy się negatywnie, bo kto wie, może wyjdzie całkiem nieźle? A po obejrzeniu pierwszego konkursu w nowej formule stwierdziłem, że to mi się naprawdę podoba. Nie wiem, czy to kwestia tego, że nowy format przykuwa uwagę. A może konkurs mi spasował, bo Polacy walczyli o zwycięstwo? Tak czy owak ten pomysł moim zdaniem wypalił. Trzy serie stopniowo eliminujące kolejne drużyny pozytywnie wpłynęły na rywalizację a więc i emocje wśród widzów. A że z racji mniejszej liczby zawodników te serie są krótsze, to konkurs się wydaje bardziej dynamiczny. Krok w dobrą stronę. Nie chciałbym, żeby duety wyparły klasyczne drużynówki, ale że by te dwie formuły się nawzajem uzupełniały.

A ponieważ Dawid z Piotrkiem wygrali pierwszą, historyczną edycję tej półdrużynówki, to tym wiekszy powód do radości. Już przed startem wekendu zakładałem, że Polacy są faworytami tego konkursu. Ale jak zobaczyłem w sobotnim indywidualnym przebudzenie Wellingera i Nakamury, jak zobaczyłem w jakiej formie jest znów Kobayashi, to stwierdziłem, że równie dobrze możemy wylądować piątym, lub szóstym miejscu. Ale chłopaki dały radę i chwała im za to. Skoro ostatnio nie oglądaliśmy Dawida na najwyższym a Piotra na jakimkolwiek stopniu podium w konkursach indywidualnych, to przynajmniej sobie odbili w duecie. 

Wellinger. Piękna historia. Od mistrza olimpijskiego do kolesia nie wchodzącego do drugiej serii w FIS Cupie w Szczyrku a potem z powrotem na najwyższy stopien podium w Pucharze Świata. Horngacher doczekał się trzeciego zawodnika na podium w tym sezonie. Przy czym to już nie jednostkowe wyskoki jak u Eisenbichlera i Geigera, tylko zwycięstwo w sobotę i drugie miejsce w niedzielę. A Geiger był w Lake Placid ósmy i czwarty. Trochę się nasi zachodni sąsiedzi ogarniają przed najważniejszą imprezą sezonu. Ciekawym, czy zdążą się ogarnąć na tyle, by zdobyć choć jeden medal. 

Nawet nie wiecie jak bardzo stary się poczułem w sobotę rano. Dobiła mnie ta data. 28 marca 2002. To było cztery dni po tym, jak Adam Małysz wzniósł w górę swój drugi Puchar Świata. Był już wtedy mistrzem świata i podwójnym medalistą olimpijskim. W Villach rodzi się Daniel Tschofenig. Ten sam, który w sobotę jako pierwszy zawodnik urodzony w XXI wieku, stanął na podium Pucharu Świata w Skokach Narciarskich. I tak to leci, Proszę Wycieczki.

Wiecie, nad czym się głośno zastanawiałem podczas pogawędek w mix zone na Kulm? Dlaczego w niedzielę zawodnicy startują z numerami startowymi z kwalifikacji. Czy zmiana numerów między kwalifikacjami a konkursem to taki wielki problem, że nie da się tego zrobić, gdy kwalifikacje odbywają się na godzinę przed startem konkursu? No i okazało się, że to nie problem. W sobotę zawodnicy jakoś bez problemu się przebrali, choć kwalifikacje zakończyły się na 20 minut przed konkursem. Da się? Da się. 

Mackenzie Intervale. Jaka ładna nazwa. Nie tylko Polacy skakali u siebie. Kanadyjski rodzynek wywalczył niedzielę jedną z najlepszych lokat w karierze. Co się dziwić. Raczej należałoby się dziwić, że w sobotę nie było równie dobrze.

Żarty na bok. Polska ekipa przechodzi kryzys. W Pucharze Narodów niedawno przegonili nas Norwegowie a w Râșnovie przegonią nas Słoweńcy i spadniemy z wirtualnego podium. Przegonią nas jak amen w pacierzu, bo Thurnbichler już zdecydował, że zawodnicy szykowani na mistrzostwa w Planicy do Rumunii nie pojadą. I to chyba dobra decyzja, bo z taką formą to na grzyby, nie po medale. Trzeba zrobić sobie przerwę i liczyć na to, że uda się ponaprawiać mankamenty. Od Sapporo niedzielny (lub ostatni z trzech konkursów) wypada zawsze słabiej od sobotniego. W Lake Placid jednak pobiliśmy dwa rekordy. Zarówno najsłabszej soboty jak i najsłabszej niedzieli w tym sezonie. Po trzech punktujących w każdym konkursie i zaledwie 52 punkty w ostatnich zawodach. To byłby kiepski rezultat nawet w zeszłym sezonie. Fajnie, że Planicy żaden konkurs nie wypada w niedzielę. Ale to nie o to chodzi. Te słabe niedziele pokazują jakiś problem. Jakiś błąd w przygotowaniach. To jest jakiś sygnał, że coś nie działa tak, jak powinno. I temu problemowi sztab powinien się przyjrzeć dokładnie, już nawet abstrahując od tego, że forma naszej kadry systematycznie idzie w dół. Bo może jak znajdą rozwiązanie tego problemu, to znajdą i rozwiązanie tego drugiego. A w najgorszym wypadku korzyść z tego będzie taka, że żadne krowy nie będą nastawać na naszego mistrza świata z Nowego Targu. 

A oceniając zawody w Lake Placid całościowo, to konkursy indywidualne wypadły w naszym wykonaniu tak słabo, że gdyby nie zwycięstwo w duecie, gdyby nie pojedyncze skoki Dawida Kubackiego, który pokazuje, że wciąż może wlaczyć o najwyższe cele, to byłby to bardzo smutny weekend. Mój redakcyjny kolega, Dominik Formela, (taki szczupły smarkacz, co się od niedawna kręci przy dziennikarzach, może niektórzy z Was już go powoli kojarzą) który patrzył na amerykańskie konkursy z nieco innej perspektywy niż ja, stwierdził nawet, że to polskie zwycięstwo w sobotni wieczór to był taki "Miracle on Snow". Oczywiście to nawiązanie do słynnego "Miracle on Ice" który miał miejsce całkiem niedaleko skoczni 43 lata temu. 

Pan Skoczek Halvor Egner Granerud zaliczył w sobotę drobniutkie potknięcie i nie pobije historycznego rekordu Janne Ahonena. To Fin pozostanie z rekordową liczbą podiów z rzędu. Cóż - wielu wielkim skoczkom jedna mała wpadka psuła niezwykłe serie. Norweg i tak wpisuje się w historię światowych skoków w zawadiackim stylu. Z 23 zwycięstwami na koncie nie tylko od dawna jest najlepszym Norwegiem ale jest już na 11. miejscu wszechczasów i zrównał się z Prevcem, Ammannem i Morgensternem.

Niesamowita sprawa. Skład pierwszej piątki niezmienny od początku sezonu. I minimalne przetasowania. Za ich plecami kotłuje się nieustannie. Niemal co tydzień ktoś z dziesiątki wypada, ktoś go zastępuje a nawet Ci co na dłużej w niej się zadomowią, bawia się w komórki do wynajęcia. Ale patrząc na kolumnę "przybytek" można wywnioskować jak duży wpływ na wyniki amerykańskich konkursów miały warunki wietrzne. Oraz zepsute zamki od kombinezonów.

Cytat zupełnie na temat:

"Jak tak patrzę na ekspresję na twarzy Mackenzie Boyd Clowesa, to przypomina mi się ta widywana na twarzy Janne Ahonena. Taka nienachalna. (...) Z uśmiechem szalenie nienachalnym"

Igor Błachut 

Cytat zupełnie nie na temat:

"Noc a vítr chlad a víra

Hrdé stíny na hrobech

Války světů triumf temnot

ústa chtějí tvojí krev"

Petr Štěpán

I to by było na tyle z Lake Placid. A za tydzień rodzynek w pucharowym cieście, czyli skocznia normalna. Co bardzo mnie cieszy, bo ja lubię urozmaicenia, jednocześnie zdając sobie sprawę, że już po pierwszej serii pierwszego konkursu mnie to znudzi, bo ileż można oglądać skakanie w ten sam dołek? No ale zawsze lepiej K90 niż K70. A poza tym w Rumunii tylko trzy rzeczy sa pewne - Sarmale, Braha i okrojona obsada.

Ceterum autem censeo notas style esse decedam.

***

Felieton jest z założenia tekstem subiektywnym i wyraża osobistą opinię autora, nie stanowiąc oficjalnego stanowiska redakcji. Przed przeczytaniem tekstu zapoznaj się z treścią oświadczenia dołączonego do artykułu, bądź skonsultuj się ze słownikiem i satyrykiem, gdyż teksty z cyklu "Okiem Samozwańczego Autorytetu" stosowane bez poczucia humoru zagrażają Twojemu życiu lub zdrowiu. Podmiot odpowiedzialny - Marcin Hetnał, skijumping.pl. Przeciwwskazania - nadwrażliwość na stosowanie językowych ozdobników i żartowanie sobie z innych lub siebie. Nieumiejętność odczytywania ironii. Nadkwasota. Zrzędliwość. Złośliwość. Przewlekłe ponuractwo. Funkcjonalny i wtórny analfabetyzm. Działania niepożądane: głupie komentarze i wytykanie literówek. Działania pożądane - mądre komentarze, wytykanie błędów merytorycznych i podawanie ciekawostek zainspirowanych tekstem. Kamil Stoch ostrzega - nieczytanie felietonów Samozwańczego Autorytetu grozi poważnymi brakami wiedzy powszechnej jak i szczegółowej o skokach.

P.S. Kochani, nie karmcie mi tu trolli. Ja też się będę starał.