Predazzo'91 - mistrzostwa niespodzianek i pierwsze złoto dla Słoweńca

Po konkursie drużynowym, w którym nowo mianowany mistrz świata skakał znakomicie, ale jego drużyna w walce o czołowe pozycje zupełnie się nie liczyła, do rozegrania w ramach mistrzostw pozostał jeszcze konkurs, na mniejszej skoczni. Tam Petek zajął dziewiąte miejsce, ale warto wspomnieć o tych zawodach z choćby jednego powodu. Po pierwszej serii znów na czele konkursu znajdował się Higashi, wyprzedzając o blisko cztery punkty Heinza Kuttina. I tym razem Azjata nie poradził sobie z presją. Mimo nie najgorszego skoku w drugiej serii spadł na piątą pozycję. Zwyciężył Kuttin przed kolejną sporą niespodzianką. Srebrny medal wywalczył Kent Johanssen, który w całym sezonie 1990/91 nie zdobył choćby jednego punktu Pucharu Świata. Brąz zdobył, i tu już niespodzianki nie było, Fin Ari-Pekka Nikkola.

 - Wiedziałem po pierwszej serii, że złoto będzie moje - wspominał po latach Petek w rozmowie z portalem Siol.net. - Czułem, że szczęście jest tego dnia po mojej stronie. Nieszczęsny Japończyk nie miał go tyle, skoczył źle, a ja zostałem mistrzem świata. Oczywiście przed imprezą nie mogłem się tego spodziewać, do dziś kiedy wspominam to wydarzenia, cały czas jestem trochę zaskoczony. Ale to piękne i wciąż żywe wspomnienia. Skakałem całkiem dobrze w tamtym sezonie, ale nie wymieniano mnie w gronie ścisłych faworytów. Pojechałem tam z myślą, żeby dać z siebie wszystko.  Ten medal był zastrzykiem motywacji do dalszej pracy. Byłem gotowy na wiele poświęceń i wyrzeczeń, by zajść jeszcze dalej.

Ale kolejnych wielkich sukcesów już nie było. Petek jeszcze dwukrotnie w kolejnych sezonach stanął na podium zawodów Pucharu Świata i to w zasadzie tyle. Powód tego, że tak szybko przepadł nie był ani oryginalny ani wyjątkowy. Dotknął go problem, który stał się udziałem wielu skoczków w tamtym czasie. - Nie poradziłem sobie zbyt dobrze z opanowaniem stylu V. Tak naprawdę nigdy się go nie nauczyłem, przynajmniej w takim stopniu, by móc skakać, będąc spokojnym i pewnym siebie. Doznałem pięciu ciężkich upadków i zwyczajnie zacząłem się bać. Jeśli nie jesteś w stu procentach pewny siebie, stojąc na rozbiegu, nie jesteś w stanie skutecznie rywalizować. W pewnym momencie poczułem, że nadszedł czas, by zająć się czymś innym - opowiadał portalowi Siol.net. 

Gdy kończył karierę, miał niespełna 24 lata. W swoim ostatnim sezonie zajął 20 miejsce podczas mistrzostw świata w Thunder Bay i zdobył srebrny medal Uniwersjady w hiszpańskiej Jace. Dwa lata później wrócił jeszcze na moment na okoliczność kolejnej Uniwersjady, którą tym razem organizowało koreańskie Muju. W konkursie na normalnej skoczni, który wygrał Łukasz Kruczek, zajął 13 miejsce, razem z drużyną wyskakał brązowy medal, choć był najsłabszym ogniwem swojego zespołu.

Po zakończeniu życia skoczka poświęcił się karierze naukowej. Uzyskał tytuł doktora geografii, został również przedszkolnym pedagogiem specjalizującym się w systemie Montessori. Zajęcia te łączył z pracą dziennikarza i prowadzącego program sportowy w nowo powstałej telewizji komercyjnej. W 2007 roku powrócił do skoków, zostając dyrektorem sportowym w Słoweńskim Związku Narciarskim. Od tamtej pory z powodzeniem działa na tej niwie.